เป็นธรรมดาของมนุษย์เรานะครับ ที่เรามักจะชอบหรือไม่ชอบในพฤติกรรมของบางคน นั่นเพราะมนุษย์เป็นสัตว์สังคม และเลือกพวกพ้อง คนที่มีนิสัยคล้าย ๆ กันก็มักจะดึกดูดคนเหล่านี้เข้าหากัน นั่นคือกฎธรรมชาตินั่นเอง
สิ่งเหล่านี้ล้วนทำให้ผมมองเห็นว่ามนุษย์นั้นต่างก็อยากมีตัวตน และอยากเป็นที่รู้จักในทางสังคม เลยพยายามทำตัวเองให้โดดเด่นที่สุดเพียงที่จะได้รับความสนใจจากผู้คน เหมือนกับว่าเขานั้นไม่ได้อยู่คนเดียวในโลก อาการเหล่านี้ก็ไม่ต่างจากการหลงตัวเอง ที่มีอยู่ในมนุษย์ทุกคน ขึ้นอยู่กับว่าเราจะแสดงออกมาด้วยวิธีใดเท่านั้นเอง ส่วนตัวผมแล้วมองว่าคนที่ดูถูก เกลียดชังผู้อื่นนั้นคือ คนที่น่าสงสารที่สุดเพราะเขามีปมด้อยบางอย่างในใจ ที่ต้องการจะทับถมคนอื่นเพียงแค่คิดว่า การได้ทับถมคนอื่นนั้นจะทำให้ตัวเองดูดี และมีค่าสูงส่งยิ่งขึ้น แต่หาไม่เลยในช่วงแรกมันอาจใช่ แต่น้ำลดตอไม้มันย่อมฝุดขึ้น ความไม่ดีงามต่าง ๆ ก็จะปรากฎแก่บุคคลผู้นั้น
นักปราชญ์ผู้มีปัญญาย่อมรู้เรื่องนี้ดี เพราะฉะนั้นเขาจะระมัดระวังตัวเองอย่างมาก ในการพูด คิด และทำ เพียงเพื่่อความสะใจหรือความชอบใจส่วนตัว การเพิ่มคุณค่าของตัวนั้น ไม่ใช่การลดคุณค่าของผู้อื่น แต่มันคือการทำในสิ่งที่ถูกต้องและดีงาม ลงมือทำให้ความสำเร็จปรากฎอยู่ตรงหน้า แล้วผู้คนจะให้คุณค่ากับสิ่งที่คุณได้ทำลงไป
ท้ายที่สุดนี้อยากฝากไว้นะครับว่า มารไม่มี บารมีไม่เกิด จงอย่าท้อกับคำของคน ยิ่งแดดแผดเผาเรามากเท่าไหร่ เงาก็จะปรากฎชัดมากขึ้นเท่านั้น เงาคือเพื่อนแท้ของเรา จงเชื่อมั่นในสิ่งที่ตัวเองทำ และศรัทธาในความดีที่ตนมี แม้ว่าสิ่งที่เราทำในวันนี้เราไม่เหลือใครในชีวิต ไม่มีใครเห็นอกเห็นใจ อย่างน้อยเราก็มีเงาของเรานี่แหละครับที่เป็นเพื่อนที่แท้จริง เพื่อนที่ดีที่สุดก็คือตัวตนของเราตนเป็นที่พึ่งของตนครับ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น