บทที่ 1
คุณตองมีความตองการที่จะมีชีวิตที่ดีกวา...
It is part of the cure to wish to be cured.
SENECA
John และ Mary รูสึกทอแทและเหนื่อยใจกับสถานะทางการเงินของพวกเขาเต็มทีพวกเขาแตง
งานกันมา 7 ปมีลูกดวยกัน 2 คน John ทํางานในโรงงาน สวน Mary ทํางานในสํานักงานกฎหมายแหงหนึ่งถึงแมจะไดเงินเดือนตามสมควรแตทั้งคูรูสึกวาชีวิตไมได รับผลตอบแทนอยางที่พวกเขาคาดหวัง พวกเขามีรายไดเพียงพอที่จะจายคาใชจายตางๆ (แตดวยบัตรเครดิตนะ!) พวกเขามักจะไปเที่ยวทะเล
สาบดวยกันทุกๆฤดูรอน ไปเที่ยวยามค่ําคืนเปนบางครั้งแตพวกเขามักจะเหนื่อยลาเกินไปที่จะทําอยางนั้น สุดทายจึงมักจบ
คุณเคยรูสึกเหมือนตัวเองเดินย่ําอยูกับที่บางไหม
มันเริ่มดูเหมือนกับวาถาตอนนี้ทุกๆอยางยังเหมือนเดิม John กับ Mary คงรูสึกไมตางอะไรกับหนูแฮมสเตอรที่วิ่งวนอยูในวงลอ (เหมือนหนูถีบจักร ) พวกเขารูสึกวาไดขวนขวายพอสมควรแตก็ยังยืนอยูที่เดิมนี่เปนความรูสึกที่พบไดทวไป ั่ ในคนวัยทํางานที่มีความรูและรายไดระดับกลางๆ พวกเขา สามารถผอนรถผอนบาน จายคาประกันสุขภาพ คาประกันชีวติ คาบัตรเครดิตและรายจายจิปาถะตางๆไดพวกเขาทํางานหนักแตไม เคยมีเงินเหลือเก็บเลย นี่เปนปญหาที่เกิดขึ้นเหมือนๆกันในทุกๆที่
คนจํานวนมากทํางานหนักเพียงเพื่อพบวา เขาไมเคยมีเงินเหลือเลย
John และ Mary อยากมีความกาวหนาในชีวิตบางแตพวกเขาไมรูวาจะทำอยางไรดี ถามองกันในเชิงปรัชญาแลว สถานการณเชนนี้เปนปญหาหนึ่งในระบอบทุนนิยม ถึงแมจะมีการเหลื่อมล้ำ ในการ
กระจายรายไดแตแนวทางนี้ก็ดูจะเปนระบบเศรษฐกิจที่ดีที่สุดแลว คนบางคนอยางเชน Bill Gates สามารถหาเงินไดมากกวาที่ทุกๆคนจะใชไดหมดดวยซ ้ําไป คนอื่นๆ อยางเชน John และ Mary กลับมีรายไดนอยกวาที่พวกเขาตองการ (ที่จะเติมเต็มในชีวติ) ยังโชคดีที่ทกวุ ันนี้คุณสามารถประสบความสําเร็จทางการเงินได
Free Enterprise is uneven
เมื่อตอนที่พวกเขามีเงินเหลือพอใชกอนสิ้นเดือน (กอนที่บิลรายจายตางๆจะมาในตอนตนเดือน) John กับ Mary คงจะยืดเสนยืดสายดวยการจับจายใชสอยดวยบัตรเครดิตจายคาสินคาอุปโภคบริโภคและจายคาน้ํามัน ฯลฯแนนอน พวกเขาไมถ ึงกับตองอดอยาก พวกเขามีทีวีจอยักษมีอินเตอรเน็ตความเร็วสูงใชมีรถ 2 คน มีเครื่องเสียงดีๆ พวกเขาไมได มีชวีิตที่แยลง เพียงแตวาตองตกอยู
คุณไดเรียนรูเกี่ยวกับเรื่อง เงินๆ ทองๆ มาอยางไรบาง?
John เปนผูชายธรรมดาคนนึง เขารูสึกวามันเปนความรับผิดชอบของเขาที่ตองแกไขสถานการณทางการเงินนี้ใหไดแตเขาไมรูวาจะทําอยางไร เขาเปนพนักงานที่ดีแตก็ไม่เหมาะนักที่จะมีกิจการเปนของตนเอง เขาสามารถหางานเสริมมาทําไดแต่มันก็มีรายได้ไมดีนัก Mary เองก็อยากทําหนาที่ของเธอใหดีที่สุดดวยการทํางานและดูแลบาน แตเธอแทบไมมีความรูในการจัดการดานการเงินเลยและที่สําคัญเธออยากใชเวลาอยูกับลูกๆของเธอมากกวา (เพราะตอนนี้พวกเขายังเด็กอยู)
John กับ Mary เองก็มีเพื่อนรวมชะตากรรมอยูมากมายไปตองไหนไกลหรอกแถวๆบานพวกเขานั่นแหละ พวกเขามักจะมา นั่งบนกันถึงเรื่องนี้ไมวาจะเปนตอนไปเที่ยวที่ลานโบลลิ่งหรือไปกินขาวตามรานอาหาร มันเปนเหมือนเรื่องพื้นๆที่ทุกคนก็มีปญหากัน
ในวันถัดมาหลังจากเลิกงาน John ไปนั่งดื่มอยูกับ Roberto และก็อดไม่ได้ที่จะพดคูยถึงเรื่องเงินๆ ทองๆ เชนเคย Roberto พูดวา “แกรูไหม John พวกเรามักจะมานั่งบนกันเรื่องมีเงินไมพอใชอยู
เสมอแตไมรูเมื่อไหรพวกเราจะเริ่มลงมือทําอะไรสักอยางกัน เสียที?” “แลวแกจะใหฉันไปทําอะไรละ” John ตอบไป พรอมกับกลาววา “ไอพวกโฆษณาที่มีอยูตาม internet ก็เปนพวกหลอกลวงทั้งนั้น
อีกอยางนะ ฉันเองก็ยังไมพรอมที่จะไปขายพวกวิตามินหรืออาหารเสริม ใหกับญาติๆหรือคนที่ฉันรูจัก ฉันรูวามีบาง
คนที่สามารถทําเงินไดจากธุรกิจพวกนี้จริงๆ แตไมรูสิฉันวาฉันไมเหมาะกับงานพวกนี้หรอก”
“สิ่งที่ดูจะใกลเคียงคำวาเศรษฐีสําหรับฉันมากที่สุดก็ดูเหมือนจะเปนแคในความฝนนะ” John รําพึงรําพัน “ในฝนฉันนะโห...เรามีเงินมากมายอยูในธนาคาร เวลาถึงตาฉันทํากับขาว ฉันสามารถพาแฟนไปกินขาวตามภตตาคารหรู ๆไดอยางสบายเราจะลองเรือสําราญไปเที่ยวยุโรปกัน เราจะไปเที่ยวตามสถานที่ตางๆสักเดือนหนึ่ง สวนพวกเด็กๆก็จะได้รับการดูแลเปนอยางดีอยูในโรงเรียนประจํา ฉันจะไปออกงานสังคมชวยการกุศลและฉันตั้งใจวาจะบริจาคเงินใหโบสถ สําหรับการปรับปรุงและซื้อสิ่งของตางๆเพิ่มเติม พวกเราจะมีความสุขกัน เหมือนคูสามีภรรยาที่เพิ่งแตงงานกันใหมๆเลยทีเดียว” “ก็แลวทําไมแกถึงไดหอเหี่ยวนักละเพื่อน?” Roberto ถาม “ที่จริงนะ ฉันเองควรจะหัดฝนอยางนั้นซะบางฉันนะแยยิ่งกวาแกเยอะเพื่อนเอย ฉันไมเคยฝนเห็นภาพตัวเองรวยอีกเลย!”
ความผิดหวัง เปนแรงกระตุนใหเกิดการเปลี่ยนแปลง
“ที่ฉันรูสึกแยก็เพราะวา ทุกครั้งที่ฉันตื่นมานะมันทําใหฉันรูสึกไดถึงความแตกตางและรูสึกว่าตัวเองจนหนักลงไปอีก ฉันวามันคงถึงเวลาแลวละ ที่เราตองทําอะไรสักอยางเกี่ยวกับการเงินของเรา พวกเราเปนเพื่อนกันมาตั้งแตตอนอยู ม.ปลายก็เลนกีฬาทีมเดียวกัน เราไปเที่ยวกินดื่มดวยกัน ทํางานดวยกัน และเราก็ฉลาดพอๆกับทุกๆคนที่เรารูจักนั่นแหละเผลอๆเราจะฉลาดกวาคนสวน
“พวกเราเองจริงๆก็ทํางานหนักนะแลวเราเองก็เปนพนักงานที่ดีดวย” John พูด “จะวาไปแลวเงินเดือนของพวกเราก็พอใชไดนะแถมเรายังอยูในประเทศที่ร่ํารวยที่สุดในโลกดวย แตเราก็ยังไมคอยมีเงินเหลือเก็บเลยอายุก็ปาเขาไปวัยกลางคนแลวจะ “จริงดวย John ฉันนะไมชอบความรู้สึกแบบนี้เลย นี่ก็ไมคอยไดเจอหนาลูกๆเลย หลังจากหยาแลวฉันเปนหวงพวกเขาจังเลย ไมใชแคฉ ันอยากใหพวกเขาไดเรียนในมหาวิทยาลัยดีๆนะแตอยากใหพวกเขามีชีวิตความเปนอยูที่ดีกวาฉันดวย แตก็นะ
“ฉันเองก็พยายามที่จะไมค ิดถึงเรื่องนี้เหมือนกัน แตมันไมไหวแล้ววะ ฉันวาฉันทําตัวเลื่อนลอยมานานเกินไปแลว” “ฟงนะ John ฉันนะเขาใจความรูสึกของแกดีใจจริงฉันลึกๆแลว ฉันเชื่อวาคนเราทําดีตองไดดีสินา แนนอนฉันรูวาตัวฉันเองก็ไมได้ดีเลิศอะไรมากมายแตอยางนอยฉันก็ไดแตหวังวาจะตองมีเรื่องดีๆเกิดขึ้นกับฉันบางอยางเชนแกถูกลอตเตอรี่แลวแกก็ความฝนก็เหมือนเศษเหรียญที่มีเปนโหลการเอามาปะติดปะตอรวมกันแลวใชจึงจะนับวามีประโยชน
ธีโอดอรรูสเวลส
“แกรูไหม Roberto” John กลาวขึ้นมา “เราไมเคยคุยกันเรื่องนี้เลย บางทีเราอาจเปนกําลังใจใหกัน คอยชวยกระตุนใหอีกคน ทําอะไรใหมๆ เหมือนที่คําโบราณเขาวา “ถาเรายังทําแตสิ่งที่เราเคยทํา เราก็จะไดรับแตสิ่งที่เราเคยได” ถาเรายังทําแตสิ่งที่เราเคยทํา เราก็จะไดรับแตสิ่งที่เราเคยได
“อาฮะ” Roberto กลาวตอบ “ฉันก็เคยไดยินมาเหมือนกัน ที่ไอนสไตนเคยพูดถึงนิยามของความบาวาคือการทําอะไรเดิมๆ ซ้ําแลวซ้ําเลาโดยคาดหวังวาจะไดรับผลลัพธที่ตางไปจากเดิม” “ใชเลยเพื่อนประเด็นอยูที่วา เราตองเริ่มเปลี่ยนแปลงอะไรสักอยางแลวละ ถาเราตองการใหชีวิตเราดีขึ้น” “John บางครั้งฉันก็รูสึกผิดนิดๆอยูเหมือนกันนะที่คิดจะมีเงินเยอะๆเนี่ย พวกญาติๆของแมก็ลวนแตอยูในสหภาพแรงงาน
ดวยกันทุกคน พวกเขาเคยพูดกันวาคนเรานะถาไมโกง มันก็ไมรวยกันหรอก” ไมเปนไรหรอกถาจะหาเงินเยอะๆหนะ
“ฉันเขาใจความรูสึกนั้นนะ” John พูดปลอบ “แลวสวนใหญไอพวกคนรวยพวกนั้นนะ มันก็ขี้โกงจริงๆจายเงินเดือนตัวเองซะเยอะเชียว ทั้งๆที่บริษัทจะเจงอยูแลวแตกลับไปขอใหลดจํานวนคนงาน และ เงินเดือนลงดูอยางไอบริษัทที่มันลมละลายลงไปสิ พวกเจาของ หรือ CEO ไมเห็นเปนไรเลยลมบนฟูกทั้งนั้น ”
“บางทีนะ สิ่งแรกที่พวกเราควรทําก็คือการทําความเขาใจเสียไหมวาการมีเงินเยอะๆนั้นเปนเรื่องธรรมดา นั่นเปนทางเดียวที่เราจะชวยเหลือซึ่งกันและกันได อีกทางหนึ่งก็คือการใชเวลาเขาไปคลุกคลี
อยูกับคนที่มีเงินใหมากๆ ที่ผานมาพวกเรามักจะไปใชระบบเพื่อนคูหูเปนตัวคอยกระตุนและใหกําลังใจซึ่งกันและกัน “เอางี้ John วันกอนเจอฉันเพิ่งเจอกับ Bob Kozlowski มา เขาเปนคนเดียวที่อยูในละแวกนี้เลยละมั้ง ที่ดูเหมือนจะประสบความสําเร็จจริงๆ เขามีบริษัทเปนของตัวเองและก็มีอัธยาศัยดีดวยเราไปขอคําแนะนําจากเขากันดีกวา ”หลายๆคนมักเขาใจผิดไปวาการที่จะเปนคนรวยไดนั้น ก็คือตองใหคนอื่นเปนคนจน (คิดแบบ zero sum game คือ กําไรของเรา คือ ขาดทุนของคนอื่น) หรือคิดไปเองวาความมั่งคั่งของเรา ตองมาจากความยากแคนของคนอื่น ซึ่งจริงๆแลวมันไมใชอยางนั้น ยิ่งเรามีความสามารถในการสรางผลผลิตมาขึ้นเทาไหร พวกเราทุกคนก็ยิ่งมีสิ่งตางๆ มาแบงปนกันมากขึ้น ดูตัวอยางไดจากตลาดหุน ราคาหุนสามารถสูงขึ้นไปไดเรื่อยๆตราบใดที่บรษิัทยังรักษาระดับในการผลิต และความสามารถในการทํากําไรใหดีขึ้นไปไดเรื่อยๆ เพราะฉะนั้น ในระยะยาวแลวจะไมมีใครตองเสียเงินหรือขาดทุนเลย
"เปนความคิดที่ยอดเยี่ยมมาก Roberto เขาสมควรแลวละ ที่เปนคนที่รวยที่สุดในเมืองนี้ไดยินมาวา เขาเคยทํางานเกี่ยวกับที่ปรึกษาทางเศรษฐกิจใหกับทางราชการดวยนะ เราตองหาแนวทางใหมๆ บางทีเขานาจะชวยพวกเราไดถาเขาพอจะมีเวลาบาง" จงไปหาที่ปรึกษาที่มีความเชี่ยวชาญจริงๆ
"ฉันเองก็เคยสงสัยอยูเหมือนกันนะวาที่เราไมมีเงินกันอยูทุกวันนี้เปนเพราะเราไมไดพยายามที่จะหาเงินอยางจริงจังหรือเปลา? เราประสบความสําเร็จในหนาที่การงานก็เพราะวาเรามุงมั่น และตองการใหมันเปนอยางนั้นบางทีเราอาจจะประสบความสําเร็จในเรื่องการเงินดวยก็ได ถาเรามีความตั้งใจจริงและการที่เราไปขอคําแนะนําจากคนที่เขาประสบความสําเร็จอยูแลวเนี่ย ฉันวาเปนจุดเริ่มตนที่ดีมากเลยล่ะ ถายังไงเดี๋ยวเราไปนัดเจอ Bob กันดีกว่า
ความลับของความกาวหนาอยูที่การเริ่มลงมือทํา
MARK TWAIN
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น