ผมมาสังเกตตัวเองช่วงหลังๆมานี้รู้สึกว่าสิ่งที่ผมต้องการจริงๆ นอกเหนือไปจากเป้าหมายที่ได้ตั้งไว้ก็คือการหลุดพ้น ด้วยจริตที่อยากปล่อยวางกับทุกเรื่อง มองทุกสิ่งทุกอย่างให้มันเป็นเรื่องธรรมดา มาถึงตอนนี้ผมพอจะทราบแล้วว่า ธรรมมะ ควรเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของผม เวลาที่ดวงตาหรือจิตใจเรามืดบอดสติปัญญาเท่านั้นที่จะเป็นแสงสว่างที่นำทางเรา ก่อนที่จะทำอะไรหรือช่วยเหลืออะไรใครก็แล้วแต่เราต้องรู้เข้าไปถึงจิตใจของตัวเองก่อน บางครั้งความหวังดีของเราอาจเป็นสิ่งที่หวังร้ายก็เป็นไปได้ ธรรมชาติของจิตใจที่เป็นอยู่ ธรรมชาติของความต้องการที่แท้จริงของเรา ณ ตอนนี้สมองผมมันว่างเปล่าจน......... บอกไม่ถูกครับ สติเท่านั้นที่เป็นตัวช่วย สวัสดีวันหยุดยาวครับ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น