วันนี้ก็ครบสองปีละครับ ที่ชีวิตผมต้องเวียนเข้ามาใช้ชีวิตอยู่ในวงจรของเมืองใหญ่ เมืองที่เต็มไปด้วยความวุ่นวาย แต่ก็อย่างที่รู้นะครับสองปีที่ผ่านมา จิตใจผมสงบลงมาก รู้สึกถึงความเป็นผู้ใหญ่ในตัวเองมากขึ้น ตั้งแต่แม่ได้เสียไปผมมีความรู้สึกว่า ตัวเองต้องเป็นผู้นำครอบครัว ต้องรับผิดชอบอะไรมากขึ้น เหตุการณ์บังคับให้เราต้องโต แต่ผมก็เชื่อคำที่แม่พูดไว้เสมอครับว่า ทุกนาทีชีวิตผมจะต้องโชคดี และจำทำความดีให้โลกใบนี้ ผมสัญญาไว้กับท่านและจะปฎิบัติไปจนตายครับ
บางทีมันก็เหนื่อยกับชีวิตนะครับ ช่วงที่ท่านเสียไปแรกๆ ผมทำอะไรไม่ถูกเลยครับ มันสับสนไปหมด กังวลกับอนาคต กลัวกับทุกสิ่งทุกอย่าง แต่ตอนนี้ถึงแม้ความกลัวจะไม่ลดลง แต่ผมก็พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับมัน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับผมก็ตาม เมื่อก่อนไม่เคยเชื่อนะครับว่าชีวิตต้องมีการวางแผนอะไร เป็นจริงเป็นจัง อยากใช้ชีวิตยังไงก็ใช้ เพราะมันเป็นของเรา แต่พอเอาเข้าจริงมันก็ไม่ถูกทั้งหมด โลกแห่งความจริงทุกอย่างมันต้องเต็มที่ แล้ววางแผนทุกขั้นตอนในการดำเนินชีวิต หาไม่เราอาจต้องหลงทางและหาทางออกให้กับตัวเองไม่ได้ พอมารู้ตัวอีกทีหลงทางไปแล้วซะงั้น นี่แหละครับชีวิตตอนนี้ผมก็เลยต้องชัดเจนกับตัวเองให้ได้แล้ว ฝึกตัวเองให้มีการวางแผนชีวิต ฝึกที่จะอยู่คนเดียวให้ได้
บางทีเราเอาแต่เรียกร้อง นั่น โน่น นี่ให้ตัวเอง จนลืมไปว่าตัวเรานั่นแหละที่สำคัญตัวเองผิดไป การไม่รู้จักประมาณตนเอง และปล่อยวาง จึงทำให้จิตใจเราเป็นทุกข์และไม่รู้จักความพอดีในชีวิต จึงวุ่ยวายไปหมด ที่มันผ่านมาแล้วก็ปล่อยให้มันผ่านไปครับ เราเริ่มต้นใหม่ได้ทำสิ่งใหม่ เปลี่ยนแปลงตัวเอง มีวินัยและอยู่กับเป้าหมายของตัวเองให้ได้ อดทนแล้วคุณจะผ่านทุกอย่างไปได้ดี ไม่มีอะไรยากเกินกว่าความสามารถของคนเราไปได้หรอกครับ ผมเชื่ออย่างนั้นและทุกครั้งมันก็จะผ่านไปได้ดีเสมอ
ขอบคุณความผิดพลาด ความล้มเหลวและการดูถูกจากหลายคน ที่ทำให้ผมมีแรงผลักดัน ที่จะก้าวเดินต่อไปในชีวิต บางคนมองว่าผมไม่เอาไหน ไม่มีความอดทนบ้างละ แต่ผมรู้ครับว่าผมกำลังทำอะไรอยู่ วันนี้คุณไม่เห็นไม่เป็นไร พอถึงวันนั้นคุณจะเข้าใจมันเองครับ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น