เมื่อก่อนผมเคยคิดนะครับว่าตัวเองรู้สึกเบื่อกับสภาพแวดล้อมและความวุ่นวายในเมืองหลวง แต่พอเอาเข้าจริงผมกลับพบตัวเองว่า ลึกๆแล้วเรามีความชอบเกี่ยวกับสิ่งเหล่านี้ เมื่อผมโตขึ้นลองออกไปใช้ชีวิตในที่ๆสงบ จิตใจผมมีความสงบจริงๆครับ ยอมรับนะครับว่าผมเข้าใจตัวเองมากขึ้น แต่พอมองลึกเข้าใจในหัวใจ ก็ยังมีความรู้สึกถึงไฟอะไรบางอย่าง ที่มันซ่อนอยู่ภายใต้จิตใจของผม ให้ผมต้องเดินทางเข้ามาหามันอีกครั้งหนึ่ง
เมื่อผมโตขึ้นผมกับพบว่า ตลอดหลายปีที่ผ่านมาสิ่งที่ทำให้ผมเป็นทุกข์มากที่สุด ไม่ใช่สถานที่แต่อย่างใด แต่เป็นใจผมต่างหากละครับที่สับสน. และไม่รู้จักความพอดีในชีวิตที่แท้จริง ผมเฝ้าเอาแต่วิ่งตามคนอื่น มีเหนื่อย ท้อ และที่สำคัญผมหลงทางและเสียเวลาไปมากมายทีเดียว อะไรบางอย่างที่มันไม่ใช่ในท้ายที่สุดมันก็พังคลื่นลงมา ไม่เป็นท่า มันทำให้ผมทำอะไรก็ล้มเหลวไปหมด หาตัวเองไม่เจอสักที เพราะผมเอาแต่วิ่งหามัน เป็นความหวังลมๆ แล้ง ๆ ที่อยู่ในตัวเอง
พอเราหยุดกับบางเรื่อง ใช้ชีวิตให้มันช้าลง เข้าใจโลกเข้าใจตัวเองในแบบที่ควรจะเข้าใจ. ลืมความทุกข์ความผิดพลาดในอดีต ใช้มันเป็นบทเรียนเพื่อสอนตัวเองให้ก้าวไปข้างหน้า ผมกลับพบความสุขอะไรบ้างอย่างที่ไม่เคยรู้มาก่อน สถานที่ คน สภาพแวดล้อม มันก็เป็นของมันแบบนั้น เราไม่สามารถที่จะไปเปลี่ยนอะไรมันได้หรอกครับ ที่เราทุกข์เพราะเราพยายามจะเปลี่ยนแปลงสิ่งเหล่านั้น
ต้องขอบคุณประสบการณ์ที่ผ่านมาที่ทำให้ผมได้พบตัวเอง ได้เข้าใจตัวเองและทราบถึงความต้องการที่แท้จริงในชีวิต คนเราเมื่อก้าวข้ามอะไรบ้างอย่างได้ มันก็จะมีสะพานที่เชื่อมต่อเราไปยังจุดใหม่ๆ เป้าหมายใหม่ในชีวิตของเรา ถึงแม้อาจจะช้าไปหน่อยแต่ก็ยังดีที่ทราบถึงความต้องการที่แท้จริง
ต่อไปนี้ไม่ว่าโลกจะเปลี่ยนแปลงไปในทิศทางใด ผมจะไม่ยอมให้โลกมันผลักผมอีกต่อไปแล้วครับ ผมขอทำตามคำเรียกร้องของหัวใจ และจะทำหน้าที่ที่อยู่ตรงหน้าให้ดีที่สุด จะเลือกเป็นตัวของตัวเอง และดีที่สุดในแบบที่เราเป็น คุณละพบตัวเองหรือยังครับ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น