ผมมีความตั้งใจอะไรบางอย่าง ผมตั้งใจว่าอยากจะเเบ่งปันเรื่องราวเรื่องดีๆ ให้กับผู้คนอย่างน้อยวันละเรื่องก็ยังดีครับ
ไม่ว่าจะเป็นผู้ป่วยจากโรคร้ายที่กำลังหมดกำลังใจ
ไม่ว่าผู้ที่กำลังลาจากโลกใบนี้
ไม่ว่าคนที่กำลังเศร้า ทุกข์ใจ และเสียใจผิดหวังกับบางเรื่องในชีวิต
ไม่ว่าจะดีใจสุด หรือกำลังมองหาโอกาสหรือตัดสินใจอะไรบางอย่าง
มันอาจเป็นเรื่องที่ยากนะครับที่จะสามารถสร้างกรอบหรือแนวทางแบบนี้ได้ เพราะทุกคนต่างผ่านประสบการณ์เรื่องราวในชีวิตที่แตกต่างกันออกไป แต่โดยพื้นฐานของมนุษย์ทุกคนต่างต้องการที่พึ่งทางใจกันครับ ไม่ว่าจะมนุษย์ชาติไหน ศาสนาไหน ทุกอย่างถ้ามองว่าทำไมนะหรือเพราะมนุษย์หากไม่มีซึ่งเครื่องยึดเหนี่ยวจิตใจเสียแล้วก็ยากที่จะทำอะไรสำเร็จ เหมือนเรือที่ขาดหางเสือ
บทความที่เรียงร้อยเพื่อสร้างกำลังใจให้กับผู้คน จะเป็นเสมือนรักษาแผลใจให้เขา และเป็นเสมือนยาวิเศษที่สร้างกำลังใจ สร้างแรงบันดาลใจ พร้อมกับความมั่นใจในการใช้ชีวิตในด้านต่างๆ มนุษย์เราจะเป็นไปอย่างที่เราคิดและเราสร้างขึ้นมาในจิตใต้สำนึก เพราะฉะนั้น จงจำไว้นะครับว่าการที่เรารับเอาข้อมูลข่าวสารที่ดีเข้าไปในโปรแกรมสมองของเราทุกๆวัน ย่อมมีเรื่องดีๆเกิดขึ้นอย่างแน่นอน
ก็เปรียบเสมือนการปลูกต้นไม้ ต้นไม้เป็นอะไรที่มีความอดทนเป็นอย่างมากจงทำตัวเราให้เป็นเสมือนต้นไม้ กว่ามันจะโตเป็นต้นไม้ใหญ่ให้ร่มเงาแผ่คลุม ต้องผ่านอะไรมากมายไม่ว่าจะเป็น พายุ ลม ฝน และฟ้าผ่า เหตุการณ์เหล่าไม่ได้ทำให้ต้นไม้เป็นกังวลเลยครับ ต่างใช้ความอดทนไปเรื่อยๆจนกลางเป็นต้นไม้ใหญ่
อย่าคิดเอาตัวเองไปเปรียบเทียบใครเลยครับ ดวงอาทิตย์และดวงจันทร์ถึงจะมีความแตกต่างกันมาก แต่ทั้งสองต่างก็มีหน้าที่เหมือนกันนั่นคือ ให้แสงสว่าง แค่เราทำหน้าที่ของตัวเราเอง ไม่ว่าเราจะอยู่ในตำแหน่งไหน ในฐานะอะไรที่เราไม่ลืมหน้าที่ ลืมสิ่งที่เราต้องทำและรับผิดชอบ ทุกอย่างก็ประสบความสำเร็จได้ในจุดที่เราเป็น
ชีวิตมันก็คล้ายละครฉากหนึ่ง คุณเคยเล่นเก้าอี้ดนตรไหมครับ เมื่อเพลงหยุดทุกคนจะแย่งกันนั่งเก้าอี้ และแน่นอนไม่มีใครจะได้นั่งเก้าอี้ทุกคน เพราะเก้าอี้มีน้อยกว่าคนอยู่แล้ว เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า เราไม่ควรไปดูถูกใครเพราะชีวิตเราก็ไม่ต่างอะไรจากเก้าอี้ดนตรี บางครั้งเราก็มีโชค หรือบางทีเราก็ไม่อาจโชคก็ไม่ได้มีกับตัวเราทุกครั้ง
มองชีวิตแบบเข้าใจมันและปล่อยวางกับชีวิต คนที่สามารถควบคุมอารมณ์ จิตใจ ความรู้สึกได้ คุณจะเป็นทั้งผู้ชนะ และผู้ให้ที่ยิ่งใหญ่ ให้อภัยตัวเอง ผู้คน และทุกอย่างที่ผ่านเข้ามาเสมือนละครฉากหนึ่ง สุดท้ายก็ต้องมาถึงตอนจบ เพราะชีวิตต้องการให้คุณเป็นผู้ให้และผู้รับ ทุกอย่างต่างตอบแทนซึ่งกันและกัน ปล่อยให้มันเป็นไปตามกฏที่เราได้วางไว้การเล่นนอกกฎคุณก็จะได้อะไรที่นอกกฏเช่นนั้น
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น