ของบางอย่างถ้าไม่ถึงเวลาของมัน ยังไงก็ไม่สามารถไปรบเร้าเวลาเข้ามาหาเราได้ สิ่งที่เราทำได้ก็คือ รอจังหวะเวลาที่เหมาะสมเข้ามา ชีวิตในยุคปัจจุบันมนุษย์เราต่างเร่งรีบกับกิจการงาน จนหลงลืมอะไรไป เขาบ้าคลั่งกับเวลาเป็นอย่างมาก ในขณะเดียวเรากลับใช้เวลาแบบรีบเร่ง จนบางทีเร่งเกินไปพาลให้ต้องมาเดือนร้อนภายหลัง
บางสิ่งเกินความจำเป็นแต่ก็ยังมิวาย ต้องมีเรื่องให้เสียเงินเสียทอง เหตุเพราะความใจร้อนอยากได้อยากมีเหมือนกับคนอื่นเขา การที่มนุษย์เราไม่รู้จักยับยั่งชั่งใจอะไร เลยทำให้มนุษย์ตกเป็นทาสของเงิน ยอมเป็นหนี้สินไม่รู้จักพอประมาณกับตัวเอง จนในท้ายที่สุดก็เกิดปัญหาสังคมตามมาแบบติดๆ เข้าโจรกรรมบ้าง ข่าวโจรผู้ร้ายบ้าง ข่าวฆ่าข่มขื่นบ้าง เรายกย่องตัวเองว่าเป็นสัตว์ประเสริฐแต่แท้จริง เราก็ไม่ต่างอะไรจากสัตว์เลย
ยิ่งนับวันสังคมเราจะเกิดความเหลี่ยมหล้ำในสังคมมากขึ้น ผู้คนจะพากันบูชาคนร่ำรวย จะนับหน้าถือตาคนมีเงินมากกว่าคนดีด้วยซ้ำ เงินสามารถเปลี่ยนดีเป็นร้ายได้ ต่อไปความวุ่นวายจะเกิดขึ้นเพียงเพราะมนุษย์ต้องการความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น โดยไม่ได้สนใจเรื่องของความถูกต้อง สิ่งที่มนุษย์เราต้องมานั่งทบทวนกับชีวิตของเราให้มากก็คือ เราจะหลงทางแบบนี้อีกนานไหมครับ เราจะปล่อยให้เราตกเป็นทาสของเงินของวัตถุ ปล่อยให้มันเข้ามาเป็นนายของเราแบบนี้อีกนานไหมครับ
ทุกวันนี้เราใช้ชีวิตแบบมีความสุขจริงๆหรือ หรือแค่หน้าชื่นอกตมไปแค่นั้นเอง ภายนอกดูเหมือนมีทุกอย่างแต่ภายในเหมือนขาดทุกอย่าง เครียดกับงาน ครอบครัว กับปัญหาชีวิต หนี้สินรุมเร้ามากมาย ใจที่อยู่ไม่สุข ก็ทำให้ประสิทธิภาพต่างๆลดลง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องงาน การหาเงิน และการใช้ชีวิต พอเถอะครับลองหยุดวิ่งตามคนอื่นดูบ้าง รู้จักฝึกความอดทน อดเปรี้ยวไว้กินหวานแล้วชีวิตคุณจะไปได้ไกลมากโข ไม่ต้องมานั่งทุกข์ใจกับหนี้สิน ใช้ชีวิตแบบพอเพียง ตามแบบฉบับของนายหลวง เพียงทุกคนเข้าใจและปฎิบัติตาม เชื่อได้ว่าความยากจนจะไม่บังเกิดแก่ท่าน มีแต่สังคมแห่งความพอดี ความพอมีพอกินและการแบ่งปันซึ่งกันและกัน นี่แหละครับคือสังคมที่น่าอยู่จริงๆ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น