ผมว่าชีวิตเรานะครับ เวลาที่เราได้เดินทางบ่อยครั้ง อ่านหนังสือมากขึ้นสิ่งหนึ่งที่มีอยู่ในใจมนุษย์เเบบเราๆก็คือ "ความกระหายที่จะเรียนรู้อยู่ตลอดเวลา"
ทุกครั้งที่ผมได้อ่านหนังสือ มันเหมือนได้เปิดโลกใหม่ๆให้ผมอยู่ตลอดเวลา เหมือนเราได้เข้าไปเรียนรู้เรื่องราวของเขาจริงๆ ได้พบเห็นและเข้าไปโลดแล่นในประสบการณ์เหล่านั้น มันช่างหน้าตื่นเต้นและมีสิ่งที่เหนือจินตนาการเราจริงๆ
ทุกครั้งที่ผมได้เดินทาง ผมกลับรู้สึกตัวเองได้กลับเป็นเด็กอีกครั้ง ได้ทำอะไรใหม่ๆในแบบที่ตัวเองอยากจะทำในตอนเด็ก แต่ก็ไม่ได้ทำ และบางมุมก็เหมือนกับไปเป็นเด็กอีกครั้ง แต่ในความเป็นเด็กผมได้พบเจออะไรใหม่ๆ ได้เรียนรู้วัฒนธรรม ความเป็นอยู่ที่แตกต่างกันออกไป ของแต่ละชุมชนและท้องถิ่น ทุกอย่างมีเสน่ห์ในตัวของมันเอง
ทุกครั้งที่ผมได้เรียนรู้สิ่งใหม่ มันทำให้ผมรู้สึกตื่นเต้นกับประสบการณ์ใหม่ๆ และกระหายใคร่รู้ที่อยากจะเรียนรู้เพิ่มเติมอยู่ตลอดเวลาอย่างไม่เหน็ดเหนื่อย ทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองยังเด็กอยู่ตลอดเวลา พร้อมที่จะเปิดใจเรียนรู้อะไรใหม่ๆ และเปิดรับโอกาสใหม่ๆอยู่เสมอ
สายเลือดแห่งความกระหาย และการได้พบเจอ ได้อ่าน ได้เรียนรู้การใช้ชีวิต ในรูปแบบและวิถีการดำเนินชีวิตต่างๆ ได้พบเจอและพูดคุยกับผู้คนแต่ละอาชีพ ทำให้ได้เรียนรู้และเข้าใจถึงความต้องการและความแตกต่างของการดำรงชีวิตในแต่ละคน ทำให้ผมยอมเปิดใจมากขึ้น ยอมรับความคิดเห็นที่แตกต่างมากขึ้น จากเมื่อก่อนที่ผมเอาแต่คิดว่า ตัวเองเป็นฝ่ายถูก ทำไมคนอื่นจึงไม่คิดแบบเราบ้าง แท้ที่จริงไม่มีถูกผิดหรอกครับ ทุกคนมีความเป็นอัตตราในตัวเอง แค่ลดอัตตราทุกอย่างก็เบาลง
เราจะมองเห็นก็เมื่อเราเลือกที่จะมองหามันจริง คนบางคนตั้งหน้าตั้งตาทำงาน เก็บเงินสร้างเนื้อสร้างตัว จนมารู้ตัวอีกทีเอ้าแก่แล้วเหรอ ยังไม่ทันได้ไปไหนเลย เงินที่มีก็เอาไว้รักษาสุขภาพ เริ่มเจ็บปวด นั่นโน่นนี่ แล้วสุดท้ายก็มาพูดว่า รู้อย่างนี้ทำตั้งแต่สมัยยังหนุ่มสาวดีกว่า ก็เป็นไปกันอย่างนี้เป็นส่วนใหญ่ ช่างน่าเสียดายนัก
แต่ก็ไม่น่าแปลกเพราะพื้นฐานความคิดเราถูกครอบงำ จากสังคมมากจนเกินไป จนแยกไม่ออกว่าสิ่งไหนเป็นสิ่งไหน ความสุขที่แท้จริงคืออะไรกันแน่ แล้วจะเดินทางไปหาความสุขนั่นได้อย่างไร คนที่จะเป็นครูคนอื่นได้ ผู้นั้นก็ต้องอาศัยการเรียนรู้ ฝึกฝนพบเจอประสบการณ์อะไรใหม่ๆ นั่นล้วนให้เขาเก่งขึ้นและเป็นครูที่ดีได้ ครูในความหมายของผม ไม่ใช่ครูหรืออาจารย์ที่สอนตามหลักสูตรในสถาบันการศึกษาเท่านั้น แต่ยังรวมไปถึงอาชีพใหม่ๆ หรืออะไรก็แล้วแต่ที่สร้างความรู้ และนำความรู้เหล่านั้นเผยแพร่ไปยังผู้คน และอยู่ในสถานการณ์หรือเหตุการณ์ที่กำลังได้รับความสนใจ คนเหล่านี้คือครูทั้งนั้น แต่ที่ทำให้เขาเหล่านั้นแตกต่าง ก็คือประสบการณ์จริง กับสิ่งที่ได้ศึกษาจากตำราเท่านั้น
การจะเรียนรู้อะไรควรศึกษาจากครูที่เขามีประสบการณ์จริงจะดีกว่า เพราะทำให้เราได้เข้าใจอะไรมากกว่า หนังสือหรือตำราเรียนของพวกนี้ผมว่า คุณอ่านและทำความเข้าใจมันได้เองอยู่แล้วครับ (ถ้าตั้งใจและพยายามนะ) คนที่เคยเจ็บ และล้มมานักต่อนัก ก็คือนักรบที่มีบาดแผลและพร้อมที่จะสอนวิชาชีวิตกับคุณได้อย่างถ่องแท้ และถึงพริกถึงขิงมากกว่า เขาจึงจะเรียกครูแท้
แต่ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรครับ มันก็เป็นของมันอย่างนี้ทุกยุคทุกสมัยอยู่แล้ว มีของจริงก็ต้องมีของเทียมเป็นของธรรมดาคู่กัน ไม่ได้ว่าของเทียมไม่ดีนะครับ ทุกอย่างมีดีและไม่ดีในตัวของมัน หากแม้นซึ่งผู้รู้ (ตัวนักศึกษา) ได้เรียนรู้เข้าใจแก่นแท้ หมั่นทบทวน ศึกษาเรียนรู้เพิ่มเติม สักวันก็จะพบหนทางที่แท้จริงที่จะนำท่านไปสู่ความสำเร็จได้เช่นกัน ขอแค่มุ่งมั่นและอย่าลดละมานะและความพยายาม
ทุกครั้งที่ผมได้อ่านหนังสือ มันเหมือนได้เปิดโลกใหม่ๆให้ผมอยู่ตลอดเวลา เหมือนเราได้เข้าไปเรียนรู้เรื่องราวของเขาจริงๆ ได้พบเห็นและเข้าไปโลดแล่นในประสบการณ์เหล่านั้น มันช่างหน้าตื่นเต้นและมีสิ่งที่เหนือจินตนาการเราจริงๆ
ทุกครั้งที่ผมได้เดินทาง ผมกลับรู้สึกตัวเองได้กลับเป็นเด็กอีกครั้ง ได้ทำอะไรใหม่ๆในแบบที่ตัวเองอยากจะทำในตอนเด็ก แต่ก็ไม่ได้ทำ และบางมุมก็เหมือนกับไปเป็นเด็กอีกครั้ง แต่ในความเป็นเด็กผมได้พบเจออะไรใหม่ๆ ได้เรียนรู้วัฒนธรรม ความเป็นอยู่ที่แตกต่างกันออกไป ของแต่ละชุมชนและท้องถิ่น ทุกอย่างมีเสน่ห์ในตัวของมันเอง
ทุกครั้งที่ผมได้เรียนรู้สิ่งใหม่ มันทำให้ผมรู้สึกตื่นเต้นกับประสบการณ์ใหม่ๆ และกระหายใคร่รู้ที่อยากจะเรียนรู้เพิ่มเติมอยู่ตลอดเวลาอย่างไม่เหน็ดเหนื่อย ทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองยังเด็กอยู่ตลอดเวลา พร้อมที่จะเปิดใจเรียนรู้อะไรใหม่ๆ และเปิดรับโอกาสใหม่ๆอยู่เสมอ
สายเลือดแห่งความกระหาย และการได้พบเจอ ได้อ่าน ได้เรียนรู้การใช้ชีวิต ในรูปแบบและวิถีการดำเนินชีวิตต่างๆ ได้พบเจอและพูดคุยกับผู้คนแต่ละอาชีพ ทำให้ได้เรียนรู้และเข้าใจถึงความต้องการและความแตกต่างของการดำรงชีวิตในแต่ละคน ทำให้ผมยอมเปิดใจมากขึ้น ยอมรับความคิดเห็นที่แตกต่างมากขึ้น จากเมื่อก่อนที่ผมเอาแต่คิดว่า ตัวเองเป็นฝ่ายถูก ทำไมคนอื่นจึงไม่คิดแบบเราบ้าง แท้ที่จริงไม่มีถูกผิดหรอกครับ ทุกคนมีความเป็นอัตตราในตัวเอง แค่ลดอัตตราทุกอย่างก็เบาลง
เราจะมองเห็นก็เมื่อเราเลือกที่จะมองหามันจริง คนบางคนตั้งหน้าตั้งตาทำงาน เก็บเงินสร้างเนื้อสร้างตัว จนมารู้ตัวอีกทีเอ้าแก่แล้วเหรอ ยังไม่ทันได้ไปไหนเลย เงินที่มีก็เอาไว้รักษาสุขภาพ เริ่มเจ็บปวด นั่นโน่นนี่ แล้วสุดท้ายก็มาพูดว่า รู้อย่างนี้ทำตั้งแต่สมัยยังหนุ่มสาวดีกว่า ก็เป็นไปกันอย่างนี้เป็นส่วนใหญ่ ช่างน่าเสียดายนัก
แต่ก็ไม่น่าแปลกเพราะพื้นฐานความคิดเราถูกครอบงำ จากสังคมมากจนเกินไป จนแยกไม่ออกว่าสิ่งไหนเป็นสิ่งไหน ความสุขที่แท้จริงคืออะไรกันแน่ แล้วจะเดินทางไปหาความสุขนั่นได้อย่างไร คนที่จะเป็นครูคนอื่นได้ ผู้นั้นก็ต้องอาศัยการเรียนรู้ ฝึกฝนพบเจอประสบการณ์อะไรใหม่ๆ นั่นล้วนให้เขาเก่งขึ้นและเป็นครูที่ดีได้ ครูในความหมายของผม ไม่ใช่ครูหรืออาจารย์ที่สอนตามหลักสูตรในสถาบันการศึกษาเท่านั้น แต่ยังรวมไปถึงอาชีพใหม่ๆ หรืออะไรก็แล้วแต่ที่สร้างความรู้ และนำความรู้เหล่านั้นเผยแพร่ไปยังผู้คน และอยู่ในสถานการณ์หรือเหตุการณ์ที่กำลังได้รับความสนใจ คนเหล่านี้คือครูทั้งนั้น แต่ที่ทำให้เขาเหล่านั้นแตกต่าง ก็คือประสบการณ์จริง กับสิ่งที่ได้ศึกษาจากตำราเท่านั้น
การจะเรียนรู้อะไรควรศึกษาจากครูที่เขามีประสบการณ์จริงจะดีกว่า เพราะทำให้เราได้เข้าใจอะไรมากกว่า หนังสือหรือตำราเรียนของพวกนี้ผมว่า คุณอ่านและทำความเข้าใจมันได้เองอยู่แล้วครับ (ถ้าตั้งใจและพยายามนะ) คนที่เคยเจ็บ และล้มมานักต่อนัก ก็คือนักรบที่มีบาดแผลและพร้อมที่จะสอนวิชาชีวิตกับคุณได้อย่างถ่องแท้ และถึงพริกถึงขิงมากกว่า เขาจึงจะเรียกครูแท้
แต่ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรครับ มันก็เป็นของมันอย่างนี้ทุกยุคทุกสมัยอยู่แล้ว มีของจริงก็ต้องมีของเทียมเป็นของธรรมดาคู่กัน ไม่ได้ว่าของเทียมไม่ดีนะครับ ทุกอย่างมีดีและไม่ดีในตัวของมัน หากแม้นซึ่งผู้รู้ (ตัวนักศึกษา) ได้เรียนรู้เข้าใจแก่นแท้ หมั่นทบทวน ศึกษาเรียนรู้เพิ่มเติม สักวันก็จะพบหนทางที่แท้จริงที่จะนำท่านไปสู่ความสำเร็จได้เช่นกัน ขอแค่มุ่งมั่นและอย่าลดละมานะและความพยายาม
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น